maandag 8 oktober 2012

Mogen wij soms liegen?

Ik heb deze column eerlijk en persoonlijk genoemd. Laten wij de komende dagen eens nadenken over eerlijkheid!

Professor Marius, zoals ik hem graag noemde, had alvleesklierkanker in een vergevorderd stadium. Hij was een katholieke professor in de theologie, en tegen alle clichés in - die wij zo graag koesteren - iemand met een kinderlijk geloof en een onverwoestbaar vertrouwen in God. Bij mijn laatste bezoek vertelde hij opgewonden: "Ik geloof dat God mij heeft genezen ... ik heb geen pijn meer ... ik voel me zo goed ... ik zie er ook veel beter uit ... vind je niet?

Wat had ik moeten zeggen? De dood lag in zijn gezicht. Had ik hem eerlijk mijn mening moeten geven? Natuurlijk niet. Ik zei: "Fijn dat het jou zo goed gaat." Ik zei ook: "God is bij machte wonderen te doen." We hebben elkaars handen vastgehouden, samen gebeden en de Heer gedankt. Twee dagen later was Marius dood.

Ik had niet gelogen doordat ik zijn vraag uitgeweken was. Maar ik had ook niet de waarheid verteld. Moet dat altijd? Mijn antwoord is 'nee'. Ik denk dat het verschil ligt in de intentie. Vertel ik de waarheid niet om daarmee mijn voordeel te doen, of omdat ik anderen niet wil kwetsen of (zoals in dit geval) omdat ik anderen de moed niet wil ontnemen.

Jezus zegt: "Ik ben de waarheid!" Als zijn volgelingen moeten wij de waarheid leven en verkondigen. Toch is er een gebod dat hoger is en verder gaat. Dat is het grote gebod. "Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf!"

Morgen nog wat gedachten over 'waarheid en liegen'. Hoe denk jij daar over?