Iedere christen heeft een verschillende set van gaven ontvangen. Die gaven zijn bedoeld om elkaar aan te vullen zodat binnen de Gemeente het brede scala van diensten aangeboden kan worden. Maar wat gebeurt er als christenen zich laten voorstaan op bepaalde gaven die zij hebben? Wat gebeurt er als christenen hoogmoedig worden en neerkijken op anderen die minder begaafd zijn of gaven hebben die minder belangrijk lijken? Dan gebeurt precies het tegenovergestelde van wat God bedoelt met de gaven. In plaats van eenheid en aanvulling, brengen gaven dan verdeeldheid. In plaats van gezamenlijke kracht en bloei brengen gaven dan pijn en verdriet.
Daarom gaat Paulus na zijn bespreking van de geestelijke gaven in 1 Korintiërs 12 verder en schrijft hij: "Maar eerst wijs ik u een weg die nog voortreffelijker is." (1 kor. 12:31b) Wat volgt, is waarschijnlijk de meest fantastische beschrijving van de liefde die wij in de wereldliteratuur kunnen vinden. In heel krachtige woorden beschrijft Paulus dat al die mooie geestelijke gaven geen enkele waarde hebben als ze niet voortkomen uit en gedragen worden door liefde. De liefde is niet alleen het cement dat alle gaven aan elkaar bindt, maar ook de motor en de kracht van waaruit de gaven kunnen functioneren.
