Toch is het kennelijk niet helemaal zo zwart/wit. Dat ontdekte ik toen ik het verhaal van Thomas nog een keer op mij liet inwerken (Johannes 20:24-29). Daar staat dat Jezus na Zijn opstanding aan de discipelen verscheen. Thomas was er niet bij. Toen zijn makkers hem vertelden dat zij Jezus hadden gezien was zijn reactie: “Alleen als ik de wonden van de spijkers in zijn handen zie en met mijn vingers kan voelen, en als ik mijn hand in zijn zij kan leggen, zal ik het geloven”. Om deze ene uitspraak noemen wij deze apostel de ‘ongelovige Thomas’. Maar was het nou echt zo slecht wat hij deed? De man was praktisch. Hij wilde zekerheid. Eerst zien en dan geloven. Heel begrijpelijk! Toch!
Het interessante voor mij is echter dat Jezus hem, toen Hij een week later weer aan de apostelen verscheen, niet veroordeelde. Hij nodigde Thomas zelfs uit zijn wonden aan te raken en zich te overtuigen dat Hij de opgestane Heer is. Het is alsof Jezus tegen Thomas zei: test mij maar. Wel voegde Jezus er direct aan toe dat er een hogere weg is dan uitproberen. Hij zei tegen de man die wel wilde geloven, maar het even niet kon: “Gelukkig zijn zij die niet zien en toch geloven”.
Thomas leert mij dat Jezus onze twijfels kan begrijpen. Hij leert mij dat ik mag bidden: Heer vandaag lukt het mij niet zo goed U te vertrouwen. Mag ik mijn vingers even in Uw zijde leggen? Mag ik U vandaag concreet en tastbaar ervaren? Ik heb het nodig Heer. Ik geloof! Kom mijn ongeloof te hulp! (Marcus 9:24)
Heb jij God wel eens om een teken gevraagd? Wat gebeurde toen?
