Ik heb een keer een fervente atheïst gevraagd of hij wel eens bidt. "Nee, natuurlijk niet antwoordde hij. Er is niemand tot wie ik mijn gebed kan richten".Toen vroeg ik hem, "Als je ziek bent of als je het niet meer ziet zitten zeg je dan nooit HELP"? "Ja, dat wel"' antwoordde hij, "maar dat heeft niets te betekenen". "Waarom heeft dat niets te betekenen?", vroeg ik. "Als het niets te betekenen heeft, waarom zeg je dat dan? Tegen wie zeg je het? Kan het zijn dat je intuïtief toch aanvoelt dat er 'iets' moet zijn?" "Nee, natuurlijk niet", antwoordde hij consequent aan zijn geloof dat er geen God kan bestaan.
Ik zou de atheïsten, die regelmatig schietgebedjes prevelen, niet graag de kost willen geven. En wat doen atheïsten en agnosten als het echt moeilijk wordt in hun leven? Wat doen ze als hun existentie bedreigd wordt? Wat als een ongeneeslijke ziekte zich aankondigt? Wat als ze de dood in ogen kijken? Blijven ze dan het bestaan van God ontkennen en halen ze ook dan nog hun schouders op? Ik weet het niet. Ik kan mij echter goed voorstellen dat ze dan hun verstandelijke overtuiging loslaten omdat ze ontdekken dat een andere overtuiging, die diep vanuit hun binnenste komt, veel en veel sterker is.
