Deze gebeurtenis bracht in mij herinneringen boven die meer dan een halve eeuw oud zijn. Ik ben opgegroeid in een katholiek gezin op een kleine boerderij in Zuid-Limburg. Mijn ouders hadden zeven kinderen. Ik ben nummer twee in dat rijtje. Het was voor mijn ouders zeker niet gemakkelijk zoveel kinderen te verzorgen en op te voeden. Geld was er niet. We leefden van wat de boerderij leverde: aardappelen van de kleine perceeltjes land die verspreid rond ons dorpje lagen, groenten uit de tuin, eieren van de eigen kippen, vlees van de varkens. Onze moeder naaide uit oude jassen van mijn vader, korte broeken voor ons. Een keer per week werden alle zeven kinderen in een kuip gewassen, in hetzelfde badwater dat op het fornuis verwarmd was. Het leven was eenvoudig en goed.
Het geloof werd bij ons heel serieus genomen. Niet alleen gingen wij 's zondags naar de kerk, iedere morgen voordat wij naar school gingen bezochten wij eerst de mis. 's Avonds na het avondeten knielden wij allen neer om samen de rozenkrans te bidden. Mijn vader bad voor en wij baden na.
En natuurlijk was ik misdienaar. Toen ik negen was werd ik uitverkoren om Paus te zijn in een missieoptocht. Ik werd op een troon door het dorp gedragen (zie foto). Ik mocht de mensen zegenen. Wat was ik trots. Natuurlijk wilde ik daarna de echte Paus worden. Gelukkig ging dat niet door en mocht ik mijn eigen persoonlijke weg tot God vinden. Daarover kunt u lezen in mijn blog.
Ik wens u een mooi weekend toe!
