maandag 11 maart 2013

Vertrouwen = springen

Ik ben geboren en opgegroeid als tweede van zeven kinderen op een kleine boerderij in Zuid-Limburg. Op een dag - ik moet toen een jaar of vijf geweest zijn - vroeg onze vader de drie oudste jongens of we zin hadden mee te gaan het hooi binnen te halen. Nou dat was een feest. Op de grote wagen, getrokken door een dik en traag Belgisch paard, hobbelden wij de Limburgse heuvels in.

Bij het binnenhalen werd het hooi op de wagen geladen, die van voren en van achteren een hoog hekwerk had om te voorkomen dat het hooi eraf kon afglijden. Toen mijn vader en zijn knecht klaar waren hielp hij ons via de voerbak boven op het hooi. Dat was een fantastische belevenis. Vanuit die voor ons grote hoogte hadden wij een prachtig uitzicht op het landschap, ons dorp en de boerderij waar onze moeder ons enthousiast zwaaiend opwachtte.

De wagen werd in de schuur gereden, waarna mijn vader naast de wagen ging staan, omhoog keek naar zijn zonen en riep: spring, ik vang jullie op. Nou, dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wij stonden op, wat op zich al heel moeilijk was omdat het hooi onder onze voeten nagaf, en keken in de, voor ons, peilloze diepte onder ons. Spring, riep mijn vader nog een keer. Je hoeft geen angst te hebben, ik vang jullie op.

Ik was in het gezin altijd al haantje de voorste. Alhoewel ik bang was stond ik op, sloot mijn ogen en sprong. Mijn vader ving mij met een grote zwaai op, gooide mij nog een keer in de lucht en zette mij op de bodem. Tjonge wat was ik trots. Ik keek omhoog, waar ik de twee angstige kopjes van mijn broers over de rand zag kijken.
Spring, riep mijn vader.
Het doet geen pijn, riep ik.
Maar, hoe we ook probeerden, mijn broers konden zich niet ertoe brengen te springen. Mijn vader gaf het op, plaatste een ladder tegen de zijkant van de wagen en haalde mijn broers een voor een naar beneden. Teleurgesteld dropen zij af. Ik niet. Stoer stond ik naast mijn vader. Ik was de man van de dag.

Dat was de eerste keer in mijn leven dat ik bewust een stap - beter gezegd een sprong - in vertrouwen heb genomen. Achteraf gezien kon ik van deze kleine gebeurtenis een aantal belangrijke principes leren. In de eerste plaats - en het allerbelangrijkste - er moet iemand zijn die je vertrouwen kunt, die je opvangt. In de tweede plaats moet je op die vertrouwenspersoon ingaan en durven te springen of je durven te laten vallen. Pas wanneer je deze stap neemt wordt het vertrouwen bevestigd. Tenslotte, als je niet springt of je niet laat vallen mis je een kans.





Morgen: God nodigt ons uit om te springen