Gered door een engel

Vele jaren geleden was ik op een herfstavond met een collega in mijn oude autootje onderweg in de Zwitserse Alpen. Wij waren op weg naar een conferentiecentrum hoog in de bergen om daar het Woord te brengen. In het donker raakten wij verdwaald op smalle, kronkelige bergweggetjes. Het was beangstigend slecht weer. De sterke wind joeg losgeslagen takken over de straten. Er viel zoveel regen dat de ruitenwissers het werk niet meer aankonden. We waren beiden bang en tuurden voor ons uit in de onheilspellende duisternis.

Ineens zag ik voor mij een licht. In een reflex trapte ik op de rem. "Waarom stop je?" vroeg mijn collega. Hij had niets gezien. We stapten uit de auto om poolshoogte te nemen. Met verbijstering ontdekten wij dat enkele meters voor de auto, de weg was weggeslagen. We zagen alleen een grote, gapende leegte. Daar hadden wij in gelegen als ik het licht niet had gezien. Welk licht? Er was nergens een licht te zien. Er was ook niets wat het licht van de schijnwerpers had kunnen reflecteren. We keken elkaar aan en wisten dat God ons op een bovennatuurlijke manier beschermd had. Uren later, toen wij eindelijk het conferentiecentrum hadden gevonden, hebben wij de Heer gedankt en bovenstaand Bijbelvers gelezen.

Morgen: Engelen zijn dienaars van God